سبک جدیدی از زندگی
هوالحق
سرآغاز گفتار – قسمت نهم
پس ای کودک درونم بیا اینک با هم همراه شویم در شناختن و ساختن بهشتی
همیشگی در سبک جدیدی از زندگی......
با این که تمام سوال های همیشگی او را به گمانم جواب داده ام اما هنوز
انگیزه ای برای ایجاد حرکت و تغییر روشن زندگی در او نمی بینم لذا ...
از کودکم می پرسم: هنوز دو دلی؟
می گوید: آری!
می پرسم: چرا؟
می گوید:این ها که تو گفتی به دلم نشست. اما هنوز عقلم را اقناع نکرده چرا
که اگر این حرفهای تو درست بود، تمام دین داران دنیا باید به پیوند آرامش
معنوی و آسایش مادی دست یافته باشند ولی من زیاد می بینم مسیحی معتقدی
را که کلیسایش هر هفته ترک نمی شود. اما همان جا در کلیسا اگر به محتاجی
برسد،هیچ اقدامی برای رفع احتیاجش نمی کند، مسلمانی که نمازش را می خواند،
اما دروغ هم می گوید و مانند اینها که بسیارند. اگر این، آن دینی است که تو
می گویی، بی دینی برای من زیباتر است به گونه ای که امروز ننگم می شود
که بگویم دینی دارم.
به او می گویم: عزیزم به این سرعت قضاوت نکن و به داوری ننشین. دلیل
اصلی آنچه تو را به شک انداخته، تفاوت نگذاشتن بین دین و متدینین است. هر
چه گفتی قصه اهل دین بود، نه اصل دین و آنچه من گفتم شرح دین بود، نه
دین داران.و مثال این در دور و برما بسیار است. مگر ندیده ای صاحبان
مال های بادآوردهای که به صورت اشراف و بزرگان زندگی می کنند ولی
چون اشراف زاده نیستند، فرهنگ مصرف مال را ندارند، پس هر صاحب
مالی، ثروت، برازنده اش نیست. خوب قضیه دین داری اسنی و دین مداری
کامل در تمام شوون زندگی هم این چنین است.
فکر می کنی اگر کرم ابریشم، پروانه نشود، مقصر کیست، پیله؟ به باور من نه!
بلکه نحوه پیله تنیدن است. اگر پیله را تام و کامل به دور خود نتند، نه آزادی
کرمهای خلافکار، ولگرد و بی بند و بار را دارد و نه آزادی پروانه های از
وابستگی رهیده و به وارستگی رسیده را.
پس اینجا آنچه در تجربه زندگی متعال برای من آموختنش مهم است، کیفیت
آن زندگی ای است که تمام ابعاد وجودی مرا در بر گیرد. هم فردی و هم اجتماعی.
( ادامه دارد)
